ਰਿਸ਼ੀਆਂ-ਮੁਨੀਆਂ ਤੇ ਗੁਰੂਆਂ-ਪੀਰਾਂ ਦੀ ਸੰਤਾਨ ਹੋਕੇ,
ਕਦੇ ਵੀ ਆਪਣੇ ਖੂਨ ਦੀ ਪਵਿੱਤਰਤਾ ਨਾ ਜਤਾਉਣ ਖੱਤਰੀ।
ਸਿਰ'ਤੇ ਸਜੀ ਦਸਤਾਰ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਕਫ਼ਨ ਮੰਨਕੇ,
ਮੌਤ ਦੀਆਂ ਖੇਡਾਂ ਨੂੰ ਮਖੌਲ ਬਨਾਉਣ ਖੱਤਰੀ।
ਸ਼ਮਸ਼ੀਰਾਂ ਤੇ ਖੰਡਿਆਂ ਦੀਆਂ ਧਾਰਾਂ'ਚੋਂ ਜਨਮ ਲੈਕੇ,
ਦੇਸ਼ ਤੇ ਕੌਮ ਦੀ ਆਬਰੂ ਬਚਾਉਣ ਖੱਤਰੀ।
ਧੀਆਂ-ਭੈਣਾਂ ਤੇ ਮਜ਼ਲੂਮਾਂ ਨੂੰ ਸਦਾ ਆਪਣਾ ਮੰਨਕੇ,
ਸਦਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਹੱਕਾਂ ਲਈ ਅਵਾਜ਼ ਉਠਾਉਣ ਖੱਤਰੀ।
ਰਾਖਵਾਂਕਰਨ ਨਾਂ ਦੀ ਬੈਸਾਖੀ ਤੋਂ ਬਗੈਰ,
ਉਚੇ ਅਹੁਦਿਆਂ ਤੇ ਪਹੁੰਚਕੇ ਵਖਾਉਣ ਖੱਤਰੀ।
ਕਦੇ ਆਪਣੇ ਮੰਨ'ਚ ਕੋਈ ਹੀਣ ਭਾਵਨਾ ਨਾ ਰੱਖਦੇ,
ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਉੱਚਾ ਦਰਸਾਉਣ ਖੱਤਰੀ।
ਮਾਂ ਬੋਲੀ ਦਾ ਸੱਚੇ ਦਿਲੋਂ ਸਤਿਕਾਰ ਕਰਦੇ ਤਾਂ ਹੀ,
ਪੰਜਾਬੀ ਗੀਤਾਂ ਰਾਹੀਂ ਬਦਮਾਸ਼ੀ ਤੇ ਧੌਂਸ ਨਾ ਜਮਾਉਣ ਖੱਤਰੀ।
ਨਾਂ ਹੀ ਪੈਲੀ ਪਿੱਛੇ ਕੋਈ ਭਰਾ-ਭਰਾ ਨੂੰ ਵੱਢਦਾ,
ਨਾਲੇ ਸਾਂਝੀ-ਵਾਲਤਾ ਦੇ ਸੋਹਲੇ ਗਾਉਣ ਖੱਤਰੀ।
